دل نوشته های سعید تاجیک

ما پیروانِ راهِ سرخِ انقلابيمسايه نشينِ ساحتِ سبزِ حجابيمما در مسيرِ كربلا معنا گرفتيمدرسِ جوانمردی ز عاشورا گرفتيماز نسلِ سلمان، از تَبارِ ذوالفقاريمدنيا بداند از كسى باكى نداريمتا پاىِ جان پاىِ ولى بوديم و هستيمبا حضرتِ سيّدعلى بوديم و هستيمزن، زندگى، غيرت؛ شعارِ كشورِ ماستراهِ امام و شهداء در باورِ ماستما هم ز خيلى از مسائل گِله داريمامّا ز خطّ فتنه گر فاصله داريمآزادىِ ما در مسيرِ عزّتِ ماستزهراىِ مرضيّه پناهِ نهضتِ ماستاين خانه اصلاً خانه ى طفلانِ زهراستجمهورىِ اسلامىِ ايرانِ زهراستدشمن گرفته در ميانِ مُشت، خنجرمِثلِ هميشه مى زند از پُشت، خنجرهمراه كرده با خودش هر جاهلى رادارد به سر سوداىِ جنگِ داخلى رابُمبِ رسانه شد دليلِ ناخوشى هاسودى نخواهد داشت اين كودك كُشى هااين هرج و مرجِ جامعه، كارِ يهود استپُشتِ تمامِ فتنه ها، آلِ سعود استوقتَش رسيده تا دگر دور از مُماشاتپايان بگيرد فصلِ سردِ اغتشاشاتوقتَش رسيده در ركابِ شخصِ قائم(عج)با لشگرى از پادگانِ حاجْ قاسم ...بينِ مدينه ذكرِ "يا حيدر" بگيريمتا انتقامِ سيلىِ "مادر" بگيريم + نوشته شده در  پنجشنبه سوم آذر ۱۴۰۱ساعت 21:6&nbsp توسط سعید تاجیک  |  دل نوشته های سعید تاجیک...

مدينه هستيِ من را نظَر زدسقيفه ناگهان از كوچه سر زدحرامي، لگدي محكم به در زدوَ زهراىِ مرا چهل نفر زد دو دستم بسته ، حال من چه بد شد چهِل تَن از روي فاطمه رد شدخودم ديدم كه يارم مشت ميخورْدبه روي او چهار انگشت ميخوردگهي از پيش و گه از پشت ميخوردلگدهايي به قصدِ كُشت ميخورد امان از قنفذ و جُرمِ گَزافَش ... كه زد فاطمه ام را با غلافشنخ و سوزن گرفته ، پر بدوزداگر شد پيرهن و معجر بدوزدكفن، بهرِ شهِ بي سر بدوزدوَ معجر بهرِ اين دختر بدوزد الهي پيرْهن از تن در نيايد ... سوىِ زينب دو صد لشگر نيايدرسد روزيكه گيسو ميكشند وز دخترها النگو ميكشند وميانِ خيمه چاقو ميكشند ونواميسم به هر سو ميكشند و رقيه جانِمان با آن عزيزي ... مهيا ميشود بهرِ كنيزي + نوشته شده در  چهارشنبه نهم آذر ۱۴۰۱ساعت 18:51&nbsp توسط سعید تاجیک  |  دل نوشته های سعید تاجیک...